• ბლოგი
  • რეცენზია
  • ავტორები
  • პლატფორმა
0
0
0
0
YoungCritics
  • ბლოგი
  • რეცენზია
  • ავტორები
ყველაზე ლამაზი
  • რეცენზია

ყველაზე ლამაზი (1951)

  • 04/10/2023
  • თამარ მშვიდობაძე
Total
0
Shares
0
0

ხელოვანები რეალობის სისასტიკის აღსაწერად ათასგვარ მეთოდს იყენებენ და მსმენელამდე, მკითხველამდე თუ მაყურებლამდე მისატანად ენერგიის მაქსიმუმს დებენ სასწორზე, რომელსაც დიდების, სიმების შექანების ვალდებულება აკისრია.

ყველაზე ლამაზი (1951). რეჟისორი: ლუკინო ვისკონტი

იტალიელი რეჟისორის, ლუკინო ვისკონტის ხშირად მხოლოდ თვალშევლებული და რატომღაც მარტივად ხელწამოსაკრავ ფილმად მიჩნეული “ყველაზე ლამაზი” ნეორეალიზმის ახალი საფეხურის ის გამოვლინებაა, რომელშიც ერთმანეთს ერწყმის რეალიზმის პროზაული არაკეთილსახოვნება და კომედიის სატირული ელემენტები.

ანა მანიანი, მებრძოლი ქალის როლის შემსრულებელი, დაკარგული ცხოვრებით, ზუსტად ირგებს იმ პიროვნების ნიშნებს, რომელიც სისხლისმიერად უნდა შეიგრძნოს გადასაღებ მოედანზე მყოფმა და ბუნებრივი მრავალფეროვნებით ახერხებს ერთდროულად ტრაგიკული ბედისა და გულმხურვალე კომიკოსის კონტურების თავისეულად ქცევას ისე, რომ მაყურებელს ხშირად ეკარგება კიდეც ზღვარი ორ განსხვავებულ აბსტრაქციასა და სინამდვილეს შორის.

რეჟისორის მიერ კონტრასტულად დაპირისპირებული ორი განსხვავებული სამყარო, ერთის მხრივ, ანას პერსონაჟის მიერ გაღმერთებული კინო-რეალობა, რომელშიც ყველაფერი აწმყოზე ლამაზია და სპარტაკის ტრფობა აუშენებელი, საოცნებო სახლისადმი და მეორეს მხრივ, რეალობის მწარე მზერა, რომელსაც თვალს ყოველწამიერად უსწორებენ მოქმედი გმირები, ერთმანეთს ავსებენ და გვიხატავენ ომის შემდგომი პერიოდის იტალიას, რომის ქუჩებსა და, განზოგადებულად, ევროპის ახალ რელსებს.

ხელიდან გაშვებული შანსები, უკან მოტოვებული დიდების შესაძლებლობები და საკუთარი უსუსურობის გააზრება უბიძგებს მადალენას, თავგანწირულად, თუნდაც სისხლის წვეთების მსხვერპლშეწირვით აჩუქოს უმანკო შვილს ყველაფერი ის, რაც მისთვის მხოლოდ ეკრანზე იქცეოდა რეალობად და რისი ხელშეხებაც ასე ძალიან უნდოდა, თუმცა უშედეგოდ.

ადამიანის ბუნება ასეთია – დაუოკებელი სწრაფვა ამაღლებისაკენ, ეგოცენტრული მიდრეკილება გასხივოსნებისა და აღიარებისკენ – და როცა შენი წუთები დათვლილია, გზები ჩამთავრებულია, შანსები გამქრალია, საკუთარ თავში დამარხული განუხორციელებელი მიზნების ჩანერგვასა და ხორცშესხმას სხვისი მეშვეობით ცდილობ, რაც არა ერთ მხატვრულ ნაწარმოებსა თუ ყოფიერებაში დადასტურებულა.

ანა მანიანი ის ქალი აღმოჩნდება, რომელიც კრიტიკულ მომენტში იმპულსური, მიამიტური გადაწყვეტილებების მიღებას არ უშინდება გამარჯვების სურვილით მონუსხული, თვალთდაბნელებული იმ ნეტარებით, რომელსაც საკუთარი შვილის კინოსამყაროს ნაწილად ქცევა აგრძნობინებს.

რამდენადაც დიდია ანას წადილი და ამბოხი, იმდენადვე სასტიკია სამყარო, რაც კიდევ ერთხელ არგუმენტირდება ნაწარმოების ფინალით, რომელიც ერთდროულად სულის შემძვრელი და მისაღები, თითქოს ნაცნობია, რადგან რეალისტი რეჟისორები ზუსტად იმას აღწერენ, რაც ჩვენთვის უცხო ვერასდროს იქნება.

მხატვრული შტრიხები სასოწარკვეთილი, თუმცა მაინც გამარჯვებული, სულიერი სიმტკიცის ვერდამკარგველი ქალისა ჩვენ ირგვლივ მოსიარულე არა ერთი პიროვნების თვალებში აირეკლება, უბრალოდ ისინი ჩვენთვის შეუმჩნევლად იკარგებიან მრავალთასიან მასაში. ვისკონტიმ კი ინდივიდუალიზმი გააღმერთა, ერთი გასაჭირით შეპყრობილ უამრავ ადამიანში კონკრეტული წამოწია წინა ფლანგზე და შემაძრწუნებელი, ემოციური სიზუსტით დაგვიხატა იმ ადამიანების ბედი, რომლებიც რეალობასა და წარმოსახვას შორის არიან გაჭედილნი, რომელთაც ყველაფრის გაღება და გაუცნობიერებელ რისკებზე წასვლა ძალუძთ დასახული მიზნების მისაღწევად, რადგან ქალიშვილის გაღმერთების გადაწყვეტილების მიღების წამიდან მადალენას ცნობიერება მთლიანად დაემორჩილა მომავალ ვერსიას როგორც მისი შვილისა, ისე საკუთარი თავისა.

კულმინაციურ მომენტში ქალის ქმართან საუბრისას წამოცდენილი სიტყვები, რომლებიც ისევ და ისევ მის მიერ ნანახი ფილმის არარსებული მოქმედი პირის სილამაზეს შეეხება, მადალენას აღიარებით მხოლოდ ხუმრობად მოიაზრება, თუმცა რამდენად არის მხოლოდ გართობის საშუალება და რამდენად არ არის მისი ყველაზე ღრმა სურვილების, არაცნობიერი ლტოლვის გამოხატულება ჯერ კიდევ სადავოა.

Bellisima – ყველაზე ლამაზი – არა მხოლოდ ილუზიურ რეალობაში მორგებული როლი, არამედ ამქვეყნიური არსებობის განსმსაზღვრელი ფაქტორი ხდება.

ანა მანიანისა და ლუკინო ვისკონტის ერთობლივი ნამუშევარი იპყრობს დიდების მწვერვალებს და სასიამოვნოა იმის ცოდნა, რომ იმედდაკარგული, გეგმებჩაშლილი და სურვილების ვერამსრულებელი ქალის როლის მომრგებელი ანა კინემატოგრაფიის ერთ-ერთი განსაკუთრებული ფენომენი ხდება.

თითქოს იგი მადალენასაც ახალ შანსს აძლევს.

თითქოს მის მიზნებს ფრთებს ასხამს და გაფრენის საშუალებას აძლევს.

თითქოს ქალიშვილი დედასთან ერთად დაუვიწყარ სახედ იქცევა.

თითქოს არა.

წამი დაჭერილია.

Total
0
Shares
Share 0
Tweet 0
თამარ მშვიდობაძე
თამარ მშვიდობაძე

Previous Article
ანტუან დუანელი
  • ბლოგი

“ხულიგანი” ანტუან დოინელი

  • 04/10/2023
  • დავით მშვენიერაძე
წაკითხვა
Next Article
მოხუცების ადგილი აქ არ არის
  • ბლოგი

მოხუცების ადგილი აქ არ არის

  • 04/10/2023
  • ლუკა თალაკვაძე
წაკითხვა
შეიძლება დაგაინტერესოთ
წაკითხვა
  • რეცენზია

სოფლის მღვდლის დღიური

  • თამარ ავალიანი
  • 25/11/2024
წაკითხვა
  • რეცენზია

სად არის მეგობრის სახლი?

  • ნინო ჯაფარიძე
  • 11/11/2024
წაკითხვა
  • რეცენზია

400 დარტყმა

  • თამარ მშვიდობაძე
  • 27/03/2024
წაკითხვა
  • რეცენზია

სარკე

  • ნინუცა გუნია
  • 19/03/2024
ფიროსმანი
წაკითხვა
  • რეცენზია

ფიროსმანი

  • გიორგი მაზიაშვილი
  • 01/03/2024
წაკითხვა
  • რეცენზია

თივის ზვინებს მიღმა

  • ნიკა ბურდილაძე
  • 24/02/2024
In Bloom
წაკითხვა
  • რეცენზია

გრძელი ნათელი დღეები

  • ანა ჯოხაძე
  • 17/01/2024
წაკითხვა
  • რეცენზია

“სალო”

  • ტასო იაკუბოვა
  • 09/01/2024
Young Critics
  • პლატფორმა
© 2023, კულტურის და განათლების ფონდი

Input your search keywords and press Enter.